Servan Altıkanat  /    Yazarın Diğer Yazıları  Son yazım: ‘Memleket isterim’  Bu Dünyanın bazı çocukları  Korona sonrası hayat  Korona günlerinde Shakespeare  “Beyaz gömleğinle bir laboratuvarda, insanlar için ölebilmek”...  Esnafın, işçinin hali n’olacak?  Evde kal!  Koronavirüs  Minik Necla ve göçmen trajedisi  Sophokles ve Adalet  KAVALA’YA ÖZGÜRLÜK  UBUNTU FELSEFESİ  MENDİLLERİMİZ ISLAK  İMAMOĞLU’NUN KAYAK TATİLİ  SESİMİ DUYAN VAR MI?  Hrant için adalet  Don Kişot  ‘İnsan, en çok severken insandır’  ‘Umuda kurşun işlemez’  Mevlana  Rahat uyu Ceren  Sen de mi Brutus?  Shakespeare ve öğretmenler  İstanbul aşığı Yahya Kemal Beyatlı  Hz. Muhammed’in (sav) çocuklara merhameti  Nazım’a sevgiyle   Umudunu Kaybetme   Uçurtma Avcısı  ‘Müslüm’ filmi üzerine  Alcatraz İşkencehanesi  Dorothy Counts   Sen asla ölmeyeceksin Neslican  Gerçekler  HÜZÜNLÜ MISRALAR  Hepimiz Emine Bulut’uz   17 AĞUSTOS  BAYRAMLAR  KAZ DAĞLARI’NA DOKUNMAYIN  DÜZCE’DEKİ SEL FELAKETİ  ASKER NOTLARI  BOLU'DAN HEPİNİZE SELAMLAR, SEVGİLER  FAHRENHEİT 451 FİLMİ   BÜYÜMEZ ÖLÜ ÇOCUKLAR  YÜREKTEN TEŞEKKÜRLER İSTANBUL  BEN BİR İSTANBUL SEÇMENİ OLSAYDIM...  GÖZÜM TAKILIYOR  BRAVO SADİ GÜVEN  İSTANBUL  #EKREMİMAMOĞLU  HER ŞEY ÇOK GÜZEL OLACAK  DERAN BEBEK VE ANTİGONE  KILIÇDAROĞLU’NA SALDIRI  MEMLEKETİMDEN İNSAN MANZARALARI  TEŞEKKÜRLER AVNİ KURT  ‘DESİNLER’ DİYE YAŞAMAK  GÜLDÜR GÜLDÜR  Başkan Avni Kurt ile yaptığımız röportajın ikinci bölümü  Başkan Avni Kurt, ‘Şu an için göstergeler doğru yolda olduğumuzu gösteriyor’  ROUSSEAU  ‘ÜNİVERSİTELERDE YAPRAK DÖKÜMÜ VE AKADEMİK YIKIM’  İSTİFA MÜESSESESİ  ÇAVUŞOĞLU’NUN AKRABASINA TORPİL  Mahşerde beraat belgesi...  Öykü Arin’e ve tüm lösemili çocuklara umut olalım!  Osman Kavala’ya özgürlük!  Binali Yıldırım istifa etmeli!  Kar  Mutlu yıllar  Eleştirme Özgürlüğü  Malala: Umudun sembolü  Kimlerin yerinde olmak istemezdim?  Hoşça kal Refik Durbaş  Ferhat’a kalp lazım  İstifa etmelisin Ali Erbaş!  Havuz yazarı Engin Ardıç  Afganistan’da çocuk olmak  Sana ne oluyor Fenerbahçe?  İyiliğin hakim olduğu bir dünya istiyorum  Çatladıkapı ülkesi   İtibardan tasarruf olmaz  Savaşa hayır!  İntihar eden babaların, zulme uğrayan işçilerin ülkesi…  Çam sakızı ‘şeyh’ armağanı  Güneşin Zaptı Yakın  “Beni bul anne”  Bir hayaliniz olsun  Kılıçdaroğlu ve kurultay  Mağdur kim?  14. Altın Çınar Festivali  Bedelli askerlik  Yeni kabine ve Ali İsmail  Çocuklara ve hayvanlara kıymayın  Seçim sonuçları  Füruğ Ferruhzad  Mazlumla zalimin seçimi  Bahçeli  Gezi 5 yaşında  Ece Çiftçi  Ayla  Muharrem İnce ve taraflı medya  Benim ülkem  Erken seçim  Suriye’ye saldırı  Demirören’e kredi kıyağı  Büyüyoruz usta  Aşk hikayeleri  İlahiyatçı bozuntusu  Ricky Jackson, Ahmet Şık ve Murat Sabuncu  Jung  Adaletin terazisi değil, oduncu kantarı  Salih Nazari  115 hamile çocuk skandalı  Karanlığa teslim olmayacağız  Proje savunma sınavı  Yalnızlık ve kitap  Sorarlar hesabını bir gün  Güle güle Mahmut Hoca  Umumi Müfettişlikler ve Sarraf  “Beni bu güzel havalar mahvetti”  Kudüs ve Peru  Yapay zekaya sahip robotlar  Sarraf’ın itirafları  Aziz İstanbul  Ugandalı çocuk  Şile’de batan gemi  İyi Parti  Mutluluğun resmi  İstifalar  İki gün ağlayıp beni de unutacaksınız”  Ayşe Öğretmen ve istifalar  Tebrikler Gandi Kemal  Nuriye ve Semih ölmesin  Çocuklara kıymayın efendiler...  Fenerbahçe ve Satürn  Yaşasın 1 Mayıs  Referandum sonuçları  Tabii ki Hayır   Martı Jonathan Livingston  12 Eylül ve bugün  İtibarımızı arttıran ‘Ak Saray'...  Adalar gezintisi  Umut ve Deli Dumrul  Diktatörler   ‘Hayır’ demek...  Elbette 'Hayır'  Benim dünyam  10 yıldır Hrant yok, adalet yok!   “Zıplayın beyler”  Yoksul çocuklar ve tutuklu gazeteciler  Reina saldırısı  Avni Kurt ve ekibi ile değişen Çınarcık  Şirvan, Aladağ, Vodafone Arena...

Gözlerinin önünde, babasının beşikteki kız kardeşini ve annesini öldürmesine tanık olan bir çocuk, bu talihsiz anları hafızasından nasıl def etsin?

Bu yaşananları hiç unutmayacaktı küçük Müslüm. Tıpkı, işten kaytardığı günlerin gecesinde babasından yediği kemerleri unutmadığı, unutmayacağı gibi...

O gece, bıçak darbeleri yiyerek can veren annesinin kanı, yer sofrasındaki rakı şişesine ve bardaklara kadar sıçramıştı.

Kanlı gecenin izleri, şişe ve bardakların üzerindeydi. 

Gün geldi, hırsızlıktan dolayı hapiste olan bir babanın oğlu oldu Müslüm. Gün geldi, sinemada bağlama çalıp şarkı söyleyerek kazandığı parayla ailesini geçindiren ‘evin erkeği’ oldu. Gün geldi, annesinin ve kardeşinin babası tarafından katledilmesinin  ‘çaresiz görgü tanığı’ oldu.  Gün geldi, küçük erkek kardeşini yatılı okula bırakmak zorunda kalan bir abi oldu. 

Gün geldi, ismi “baba” lakabıyla zikredilen şöhretli, gözde bir sanatçı oldu.

***

 Müslüm, gaddar babası hapisten çıkıp geldiğinde, evinin kapısını ona kapatmadı. Çocukluk dönemini zindana çeviren babasına “babası gibi” karşılık vermedi.

Tokat’a, askere uğurladığı erkek kardeşi Ahmet, askerden kaçtı ve jandarmalarla girdiği çatışmada kurşunlanarak öldü. Jandarmalara ihbar eden de babasıydı. 

***

Bir trafik kazası geçirdi Müslüm. Öldü diye morg köşesine atıldı. Morgda görevliler tarafından yaşadığı anlaşılınca hastaneye kaldırılıp yaşam ağacının dallarına  tutunduruldu. Tutunduruldu ama, bir kulağını yitirdi.

Artık bir kulağı sağır olarak yaşayacaktı Müslüm. Gerçi bu, pek mühim değildi onun için... Zira o, şarkılarını kalbiyle dinliyordu. 

Bir zamanlar eğitim gördüğü Adana Halkevi’nin duvarında Yunus Emre’nin şu  kelamı asılıydı: “Dil söyler kulak dinler. Kalp söyler, kainat dinler.”

Müslüm, pavyon ve gazino sahnelerinde “Bu han garip yatağı, bülbül derdim ortağı” şarkısını söylerkende, bunu kalbiyle, içinden gelerek, hissederek söylüyordu. Zira o, bir zamanlar gerçekten garipti ve bülbül değil belki ama kafeste beslediği güvercinleri, onun dert ortağı idi.

Kundura dükkanından pavyonlara ve lüks gazinolara sıçrayan  bir öykünün başkahramanıdır Müslüm. Onun yaşamı, “Aşağıdan yukarıya tırmanış” gibi gözükse de, o yukarı tırmanan tekerleğin içinde, delik deşik olmuş bir lastik vardı.

Babası onu kovalarken, saklanmak maksadıyla bir an kendini attığı  Halkevi, onun sanat macerasının ilk durağı oldu.

Halkevinde,  “uzun ince bir yol” şarkısını söyleyerek başladı müzik eğitimine Müslüm. 

Ne var ki o “uzun ince yol” da, tümsekler vardı.

 Hayatına  iki güzel insan girdi Müslüm’ün.

Biri, “usta” diye seslendiği, Adana Halkevi’ndeki iyi kalpli hocası... Diğeri ise,  gönlünü kaptırdığı Muhterem Nur.

Hocası sayesinde o, sanata yöneldi, sanatçı oldu. Muhterem Nur sayesinde ise, Mecnun gibi aşık bir adam...

Yalnız bu Leyla ile Mecnun hikayesinde de çocuk yoktu. 

Işıklı bir dağın eteğinde karanlık bir kulübe: Şöhretli, en parlak yıllarında bile acıklı bir durumu vardı Müslüm’ün... O da çocuk sahibi olamamasıydı. Onun ‘hayat’ romanındaki acıklı paragraflardan biri de buydu.

Zira Muhterem Nur, yaşça ondan büyük, çocuk dünyaya getirme yetisini yitirmiş bir kadındı.

Onun geceleyin beşikten alıp öptüğü, kokusunu içine içine çektiği, ona bisikletler, dondurmalar aldığı  bir çocuğu olmadı belki ama, 7’den 70’e birçok insanın “babası” olmuştu o. 

Kendisine hayran olan biri tarafından  sahnede bıçaklandığı bile oldu onun. 

Bu bıçak darbesi, annesinin karnına saplanan zalim bıçak darbesi gibi değildi yalnız. Bu bıçak darbesi, bir sanatçıya duyulan fanatizmin, kara sevdanın ürünü idi.

***

Üç vazgeçilmezi vardı Müslüm’ün: Şarkı söylemek, alkol içmek ve Muhterem Nur...